Nieuws
Mississippi-delta verliest sneller land dan natuurlijke uitbouw kan compenseren
De Mississippi heeft een flinke delta uitgebouwd in de Golf van Mexico. Kusterosie is hier echter een groot probleem. Uit een recente studie van een internationale groep onderzoekers, waaronder prof. Jakob Wallinga van Wageningen Universiteit, blijkt dat de natuurlijke uitbouw van de delta behoorlijk snel gaat, maar dat deze aanwas toch te gering is om de terugtrekking van de kust te compenseren.
De studie, gepubliceerd in het open-access tijdschrift Science Advances, beschrijft hoe snel nieuw land zich vormde tijdens de ontwikkeling van de Lafourche subdelta. Gedurende 1000 jaar ontwikkelde deze subdelta zich in een ondiepe baai, gevoed door zand en klei dat door de Mississippi werd aangevoerd.
Jakob Wallinga is gespecialiseerd in de toepassing van de luminescentie-methode op riviersedimenten, waarmee kan worden bepaald wanneer zand is afgezet en begraven. Door de leeftijd van sediment te meten dat aan de riviermonding is afgezet in zogenaamde mondingsbanken, konden de onderzoekers onder leiding van Elizabeth Chamberlain (Tulane University) de uitbouw van de delta reconstrueren. “Uit ons onderzoek blijkt dat de uitbouw van de delta behoorlijk snel is gegaan,” zegt Wallinga. “Elk jaar werd zo’n zes vierkante kilometer nieuw land gevormd; de kust schoof jaarlijks 100 tot 150 meter in de richting van de zee.”
Deze jaarlijkse zes vierkante kilometer landaanwinning is echter vele malen kleiner dan het huidige landverlies van ongeveer 45 vierkante kilometer. Dit verlies aan land wordt onder andere veroorzaakt door dijken, die niet alleen overstroming voorkomen maar ook beperkend zijn voor de hoeveelheid sediment dat de kust kan versterken. Ook de vele kanalen in de wetlands van de Mississippi-delta versterken de blootstelling aan invloeden van de zee en daarmee de kusterosie.
Op dit moment worden in de Mississippi-delta grote ‘bouwen met natuur’-projecten geïnitieerd om de kusterosie te compenseren met natuurlijke aanwas door riviersediment. “Onze studie laat echter zien dat die compensatie maar ten dele mogelijk is,” zegt Jakob Wallinga. “Zelfs in een periode dat de zeespiegel minder sterk steeg dan nu, was de aanwas van land vele malen kleiner dan de huidige kusterosie. Compensatie blijkt alleen lokaal mogelijk te zijn, en dus moeten zorgvuldige afwegingen gemaakt worden waar het sediment het meest nodig is.”
Het onderzoek was een samenwerking van de Tulane University, de Coastal Carolina University, de University of Liverpool en Wageningen Universiteit. Het heeft in de Verenigde Staten al veel aandacht gekregen, bijvoorbeeld in de Washington Post.