Vertaling anno nooit:

Kort na de Tweede Wereldoorlog rijst de vraag of vertaalopleidingen zelfstandig moeten worden aangeboden. Door de toenemende globalisering van de economie en een toegenomen aandacht voor professionalisme is de vraag steeds centraler komen te staan in vertaaldebatten. In de jaren 1980 lijkt het enthousiasme onder vertaaltheoretici niet te temperen: met de zogenaamde onttroning van de brontekst lijkt het ‘klassieke’ opleidingsmodel definitief te hebben afgedaan.

Inmiddels heeft het enthousiasme, om verschillende redenen, plaatsgemaakt voor bezorgdheid. Door de precaire economische toestand sneuvelen veel opleidingen en opleidingsonderdelen. Ook vertaalopleidingen komen daarbij onder druk te staan. Daarnaast groeit de onzekerheid onder opleiders door de perpetuele werking van ‘communicatief-extatische’ mechanismen die de aandacht steeds wegleiden van de kern van de opvoedkundige zaak (vertalers opleiden). Ten slotte vergroot het twijfelachtige voortbestaan van de beroepsgroep onze zorgen: moeten we nog vertalers afleveren nu de vraag naar vertalers dreigt te slinken?; en zo ja, moeten we die vertalers in spe andere vaardigheden aanleren om hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten?