Nog verder naar het noorden (Lapland)

Toen we in Helsinki aankwamen, was er nog geen sneeuwvlokje te zien. Maar nog geen 30 minuten later was de hele stad bedekt onder een witte deken van sneeuw, zeer geschikt om er sneeuwballen van te maken en in een sneeuwballengevecht verwikkeld te raken bij elke kathedraal en elk standbeeld waar we stopten. En dat verveelden ons niet, want dat is wat we de hele dag gedaan hebben terwijl we door Helsinki slenterden. Het was alsof het weer ons een voorproefje wou geven van wat ons hogerop in het noorden te wachten zou staan, dit was namelijk de eerste sneeuw van het winterseizoen, hier in Helsinki. Toen we die avond vertrokken met de bus, werd het witter en witter naarmate we verder noordelijk kwamen. Onderweg bezochten we een wildlife park waar we ijsberen en rendieren zagen. Verderop waar we de Noordpoolcirkel passeerden, was “Santa Claus Village”, het dorp van de Kerstman. We hadden eerder al geruchten gehoord dat dat dorp wel de meest toeristische trekpleister van de hele wereld moest zijn, en dat gerucht was zeker geen leugen! Als je met de enige, echte Kerstman zelf op de foto wilde, moest je daar het belachelijke bedrag van 40 euro voor betalen. De rest van het dorp bestond uit winkels vol met handschoenen, dekens, kerstdecoraties en postkaarten. Na de stop bij het dorp van de kerstman reden we nog enkele uren voordat we bij de Lidl stopten, vlakbij onze laatste stop: Saariselka. Omdat dit de laatste kans was om “goedkoop” inkopen te doen, kochten mijn cottage-genootjes en ik zakken vol met eten voor de komende week. Na wat moeilijkheden om weer in de bus te passen met onze zakken vol met boodschappen, vertrokken we naar onze uiteindelijke bestemming, eindelijk!!

Het was al laat in de avond toen we in Saariselka aankwamen, we dropten onze bagage en gingen onze eerste maaltijd in onze cottage maken. Na het eten gingen we naar een hoger gelegen gedeelte van het dorp (door de inwoners ‘de berg’ genoemd), om een goed uitzicht te krijgen op het Noorderlicht!! We zaten daar een tijdje terwijl we ons warm hielden met wat alcohol, toen we maar besloten dat het vanavond niet meer ging gebeuren. Een beetje teleurgesteld gingen we terug naar ons huisje. Dit deden we elke avond tijdens ons verblijf daar in Lapland, maar we hadden het geluk helaas niet aan onze zijde.. We hebben het noorderlicht niet gezien omdat het alle dagen veel te bewolkt was daarvoor. Met uitzondering van de bewolkte lucht, was het uitzicht op het dorp schitterend! Het was sprookjesachtig, magisch en een beetje onheilspellend en mysterieus tegelijk. De bomen waren alleen maar dennenbomen, die bedekt zaten onder de sneeuw. Al die diep doorbuigende bomen naast elkaar zorgden voor een uniek uitzicht. Speciaal ook omdat er bijna geen zonlicht meer kwam. Maar het donker was niet pikkedonker, zoals we dat in Nederland gewend zijn s nachts. De lucht bleef een lichte gloed houden. De dagen in Lapland waren vol gepland met activiteiten. Op de eerste dag maakten we een tocht met de bus naar de oceaan in Noorwegen. Het was heel grappig om te zien dat het landschap helemaal veranderde toen we de grens van Finland naar Noorwegen passeerden. Er groeiden een andere soort dennenboom en er was helemaal niet zo veel sneeuw als in Finland! In een dorpje vlakbij de oceaan aten we een heerlijke vissoep. Vervolgens reden we naar een kleine sauna, waar een ouder vrouwtje uit het dorp de eigenaresse van was. Omdat we wisten dat dit op het programma stond, hadden we onze zwemkleren meegenomen. We kleedden ons om in een kleine, oude kleedkamer, die helemaal niet geïsoleerd was. We bleven net zo lang in de sauna tot we het eigenlijk té heet hadden en helemaal bezweet waren, om er zeker van te zijn dat we datgene dat er komen ging, konden overleven. We waren daar namelijk om een duik in de koude oceaan te ervaren! En dat deden we dan ook. Het was echt heel erg koud en vooral mijn voeten vonden het minder leuk, maar desondanks was het toch allemaal de moeite waard! Na onze duik verpakten we ons weer in onze winterkleren met sneeuwschoenen en voelden ons als herboren. Toen reden we weer terug door het schitterend mooie landschap naar Saariselka. We bezochten ook een rendierenboerderij waar we konden genieten van een rendieren-slee tocht en waar we echte inwoners van Lapland konden ontmoeten, de Saami. De Saami zijn echt kleurrijke en gastvrije mensen. We kregen een worst om boven een vuurplaats te roosteren terwijl we naar hun verhalen luisterden over hun gewoontes en hun manier van leven. Toen we ’s nachts terug waren, gingen we een sneeuwschoen-safari doen. In het begin was het heel moeilijk om je evenwicht goed te vinden op die grote tennisrackets, maar na een ren-wedstrijdje door de dikke sneeuw wenden we er heel snel aan. Zonder  die schoenen zou het niet mogelijk zijn om door het bos te wandelen, waar de sneeuw tot tenminste kniehoogte lag. De gids leek ervan te genieten om de meest onmogelijke paden te nemen die hij kon vinden en uiteindelijk beklommen we een steile berg op onze knieën en handen. Vasthoudend aan alles wat we konden vinden onderweg naar de top, terwijl de eersten op de top sneeuwballen naar ons gingen gooien. Gelukkig was ik één van de eersten die boven kwam! Op het einde van de sneeuw-safari  kregen we onze vierde worstjesbarbecue van die dag.

Omdat elke cottage zijn eigen sauna heeft, hebben we die ook zoveel mogelijk gebruikt tijdens ons verblijf daar. Het is een traditie in Scandinavië om eerst een hete sauna te nemen, dan naar buiten te rennen en in de sneeuw te springen en dan weer terug in de sauna te gaan. Natuurlijk konden we die traditie niet negeren, en dus hebben we meerdere keren in onze bikini in de sneeuw gelegen.

Maar de leukste activiteit van de reis was de huskysafari. We gingen naar een husky boerderij, waar ze honderden Alaska-huskys hielden, allemaal even enthousiast en springerig. Je kon met twee mensen op een hondenslee rijden, de één stuurde en stond dus achterop, de ander zat voorin, voortgetrokken door een team van zes honden. We hoorden dat de voorste twee altijd twee vrouwtjes waren. Zij waren (natuurlijk) de intelligente honden die de weg wisten en de commando’s “links” en “rechts” begrepen. De volgende twee honden waren degenen die het liefst wilden rennen. Zij moedigden de rest aan door hun enthousiasme. En de laatste twee honden waren de sterksten. Zij konden het gewicht van de slee dragen. Het enige wat je moest doen als op de slee reed, was op de rem trappen om de honden af en toe af te remmen. Maar omdat onze honden nog vol energie zaten en het hun eerste tochtje van die dag was en omdat ik niet zo zwaar ben, was het soms best wel lastig om de honden af te remmen. Zelfs als ik met twee voeten op de rem stond te springen, wilden ze nog niet stoppen. Dit leidde tot enkele grappige situaties, zoals het feit dat onze slee bijna crashte tegen de slee voor ons. Maar het gevoel op de slee was geweldig en vrij! Om vooruit getrokken te worden door die fantastische honden door een winterwonderland is iets wat ik zeker niet gauw zal vergeten! Tussen al die activiteiten door was er ook nog wel tijd om Saariselka te ontdekken en met onze sleden van elke helling die we konden vinden af te racen. De ijzige wegen waren heel erg geschikt om “straatraces” tegen elkaar te houden. We bezochten enkele winkels daar en kochten rendiervlees en enkele souvenirs om mee naar huis te nemen. Ik kocht een traditionele armband, gemaakt door de Saami, van rendierleer, zilver en rendierhoren. Elke keer als ik die armband draag, herinnert die me aan mijn fantastische tijd in Lapland en wil ik nog eerder terug om het allemaal nog een keer te beleven!