Parachute springen

Een van de meest bijzondere en gaafste ervaringen tot nu toe: parachutespringen! Een Finse vriend – Janne – vertelde me dat twee Finse jongens die hier ook op Erasmus uitwisseling zijn, parachute hadden gesprongen en hij liet me een filmpje zien waarin een van de jongens door de lucht zweefde. Hij zei dat hij jaloers was en dat hij het graag wilde proberen. Nadat ik het filmpje gezien had was ook ik niet meer van het idee af te brengen om snel eens en sprongetje te wagen.

Samen met een gezellig groepje andere Erasmus studenten maakten we een reservering bij een parachute spring bedrijf op 2 uur reizen met de trein van Brno. We kochten kaartjes voor de trein de dag van tevoren zodat we daar niet meer over na hoefden te denken op de dag van de sprong en om op die dag ook tijd te besparen vanwege het vroege vertrek. Het was nog even een gedoe met het kopen van de kaartjes omdat de kaartverkoopster mij niet goed verstond en in eerste instantie kaartjes printte voor een hele andere richting. Gelukkig kwamen we er op tijd achter en kregen we de juiste tickets.

Toen was eindelijk de dag aangebroken waarop we zouden vertrekken. Iedereen was vrolijk en opgewonden maar tegelijk gespannen.  We stapten uit de trein en keken om ons heen. We wisten dat het vliegveld niet ver weg was want aan het eind van de treinreis zagen we het vliegveld aan de linkerkant liggen en zagen vliegtuigen opstijgen en landen. Het treinstationnetje was verlaten en midden in een klein dorpje. Gelukkig vonden we aanwijzingen hoe we bij het vliegveld moesten komen en nadat we een industrie terrein hadden overgestoken was er een lange weg die we moesten bewandelen om bij het instructie gebouw te komen van het parachute springen. Een Franse jongen, Kevin, die met ons mee was, was eigenlijk te bang om te springen maar toch wilde hij het heel graag omdat hij het stoer vond. Hij kreeg als eerste een pak aan en hem werd uitgelegd hoe alles precies in zijn werking zou gaan. Kevin belde met zijn vrienden voor het geval het de laatste keer zou zijn en vroeg de instructeur of alles wel goed zou komen. De instructeur, die dit al jaar en dag doet en al 4220 sprongen had gedaan moest lachen en kalmeerde hem. Toen Kevin was opgestegen met het vliegtuig waren we allemaal benieuwd in wat voor staat hij zou landen. De instructeur had van te voren verteld hoe de parachute eruit zou zien zodat we hen konden volgen in de lucht. Toen Kevin weer op de grond stond had hij een erg wit gezicht en hij wilde nooit meer springen. Toch was hij blij dat hij het had gedaan.

Nadat een Bulgaarse jongen was geweest, was ik aan de beurt. Ook ik kreeg een mooi pak aan en rode handschoenen. Ik had er voor gekozen om alles te laten filmen en foto's te laten maken dus er ging nog een persoon mee met een camera op z'n helm. Via een slangetje die hij in zijn mond had en die was verbonden met de camera kon hij door middel van erin te bijten, foto's maken. Toen we het vliegtuig ingingen besefte ik dat ik niet meer terug kon en begon het echte avontuur: Eerst vlieg je 20 minuten om een hoogte te bereiken van 4 kilometer. Gedurende de vlucht laat de instructeur af en toe zien op welke hoogte je je bevindt. Eenmaal op de juiste hoogte, zet je je bril op en loop je samen met je instructeur naar de zijopening van het vliegtuig. Dit gaat nogal ongemakkelijk omdat je aan je instructeur bent verbonden en samen in een soort tuigje zit. Wanneer je bij de opening komt zie je het landschap beneden je en de wolken in de lucht, je voelt een briesje door je haar. Dan vertelt de instructeur je om de ‘banana-position’ aan te nemen. Bij deze positie leun je met je hoofd naar achter, tegen de schouder van de instructeur aan. Je benen hangen gekromd tussen de wijdbeens staande instructeur. Dan telt hij af en vervolgens val je in het niks...

De lucht giert om je oren en je gezicht, je voelt je vel flapperen en je mond droog worden. Na drie kilometer naar beneden te zijn gevallen, opent de instructeur de parachute en rem je opeens enorm af. Eenmaal een aangename positie gevonden te hebben is alles heel vredig en relaxed. De instructeur vertelt wat over het landschap en je kunt genieten van het uitzicht. Ik mag zelfs zelf de touwtjes in handen nemen en ons naar beneden sturen, echt awesome! Landen doe je door je benen rechtuit te strekken zodat je geleidelijk contact kunt maken met de grond en al zittend tot stilstand komt.

Toen ik weer veilig met beide benen op de grond stond heb ik nog zitten nagenieten in de trein naar huis. Het was echt een gave ervaring en ik zou het zo weer doen!