Bureaucratie in Nederland...?!
Hee allemaal,
Mijn tweede week van het Istanbul avontuur is begonnen! In de tussentijd heb ik veel voortgang geboekt in het leren kennen van de universiteit. De registratie en oriëntatie zijn achter de rug, de stressvolle selectie van vakken (je kunt het beter noemen 'Zorgen dat de docenten je zielig vinden zodat ze je in de colleges toelaten’) is bijna voorbij en het laatste vrije weekend komt eraan! Het ziet er allemaal goed uit!
Hier een aantal dingen die ik hier heb meegemaakt:
- Als je denkt dat Nederland bureaucratisch is, probeer dan hier in Turkije maar eens iets te regelen. Door een recente wetswijziging kon ik toen ik hier heen wilde geen studentenvisum meer krijgen. Ik plaats daarvan moet ik een verblijfsvergunning aanvragen waarvoor ik een goede zorgverzekering nodig heb. Bewijs hiervan kun je krijgen bij je verzekeringsmaatschappij, maar het moet hier bevestigd worden bij een ‘social security office’. Ik wil Facebook hartelijk danken voor z'n bestaan, want anders had ik dit nooit geweten. Gelukkig zijn we met een groepje waarvan een meisje Turks sprak naar dat kantoor gegaan. We zijn door het hele kantoor gestuurd; hier een handtekening halen, daar een formulier afgeven. Uiteindelijk is het gelukt! Maar er moet nog meer gebeuren voor de verblijfsvergunning. En de universiteit helpt hier niet echt bij. Zij weten blijkbaar ook niet wat er allemaal moet gebeuren.
- Het is hoogst ongepast om hard te praten als je met het ov reist, zeker als je in de bus zit. Het is me al twee keer gebeurd dat een oude man naar ons toe kwam en riep: 'Dit is een bus! Dit is niet jullie huis!' Of dit nu een cultureel iets is of gewoon twee mannen die een slechte dag hadden, ik weet het niet. Maar het is beter om dit soort situaties gewoon te vermijden.
- Ik begin echt te houden van het Turkse eten. De lokale restaurantjes hebben vaak een hele diverse menukaart, wat wel een beetje wennen is af en toe. Maar het is zeker de moeite waard!
- Istanbul is waarschijnlijk de meest heuvelachtige stad waar ik ooit ben geweest. Als ik naar de hoofdstraat in mijn buurt moet kost dat heel wat inspanning van mijn spieren! Afgelopen dinsdag probeerde ik van Taksim naar huis te gaan rond 01:00. We hadden de laatste bus en werden afgezet aan de onderkant van de Bogazici campus, met een uitgang aan de Bosporus. Als je die heuvel op wilt lopen kost het je zeker 20 min en aangezien het regende en laat was, hebben we maar een taxi gepakt. Deze heuvels zijn zo steil, dat de taxi het gas keihard moest intrappen en in eerste versnelling omhoog ging. De wielen spinden en de motor maakte heel wat rare geluiden, maar het heeft de heuvel overwonnen!
Maandag beginnen de eerste lessen. Tot nu toe mag ik bij vier lessen aanwezig zijn, maar ik heb er zeven nodig. Dus ik ga nog even werken aan een goede overtuigende speech zodat ik ook bij de andere colleges mag zijn.
Liefs,
Fleur