Nieuws
Coproductie verbindt duurzaamheidsonderzoek met de echte wereld
Onderzoek naar complexe vraagstukken rond duurzaamheid leveren veel kennis en adviezen op. Maar sluiten die ook aan bij de echte wereld? Het antwoord is mogelijk te vinden in coproductie: zet niet één onderzoeker of computer aan het roer, maar juist een diversiteit aan middelen en mensen. Dat betogen wetenschappers in een nieuwe studie naar zes manieren van coproductie. Zij laten zien hoe je met coproductie tegenstrijdige opvattingen kunt overkomen en hoe dit kan leiden tot maatschappelijke veranderingen.
Coproductie wordt al op grote schaal gebruikt om uitdagingen rond duurzaamheid aan te pakken. “Dit is ook dringend nodig”, zegt Dr Josephine Chambers, hoofdauteur vanuit de Forest and Nature Conservation Policy groep van Wageningen University & Research (WUR). “Toch zijn er vragen over de vele concepten en methoden die in omloop zijn.”
Zes manieren van coproductie
Het internationaal team van wetenschappers heeft nu een hulpmiddel voor coproductie ontwikkeld. Dit hulpmiddel is bedoeld om mensen en organisaties die aan het roer staan van veranderingen, zoals onderzoekers, beleidsmakers, activisten, religieuze leiders en CEO’s, te helpen onderzoeken hoe en in welke situatie een bepaalde vorm van coproductie waardevol kan zijn. De wetenschappers identificeren zes manieren waarop gebruik gemaakt kan worden van coproductie:
- Onderzoek naar oplossingen
- Stemmen mondig maken
- Makelaarsmacht
- Herformuleren van macht
- Navigeren door verschillen
- Herformuleren van agency
Voor ieder van deze manieren van coproductie geven zij informatie over de afwegingen die gemaakt moeten worden en de risico’s die er zijn rond macht, impact en schaal.
Voorbeelden van coproductie
Om tot deze tool te komen, hebben Chambers en haar team de overeenkomsten en verschillen onderzocht tussen 32 initiatieven die duurzame ontwikkeling willen realiseren via coproductie. Bijvoorbeeld door uiteenlopende sociale actoren te verbinden, zoals beleidsmakers, inheemse leiders en interdisciplinaire wetenschappers. Op deze manier kunnen zij navigeren tussen tegenstrijdige perspectieven en oplossingen vinden die van meet af aan niet mogelijk zouden zijn geweest. De zes manieren zijn in staat om complexe uitdagingen aan te pakken: van habitatverlies en klimaatverandering tot uitbraken van bosbranden en niet-duurzame toeleveringsketens, zoals de wetenschappers in hun recente blogpost benadrukken.
Chambers: “We vroegen ons af: hoe verschillen onze benaderingen? Waarom? Wat zijn de implicaties?” Eén van de cases is geanalyseerd door Dr Jeanne Nel, collega van Chambers bij WUR en coauteur. “Het doel van deze case was om land- en waterbeheerinstanties te helpen bij het behoud en gezamenlijk beheer van zoetwaterecosystemen in Zuid-Afrika. Er werd gewerkt aan het vinden van een gemeenschappelijke basis tussen beleid en beheersinstrumenten die voorheen gescheiden waren, het ontwikkelen van kaarten van belangrijke zoetwaterecosystemen en tegelijkertijd het opbouwen van nauwere betrekkingen tussen land- en waterbeheerders.”
Toepassing
Volgens Nel heeft ieder van de zes manieren van coproductie heeft een groot potentieel om verhalen, beleid en instellingen te veranderen, op manieren die bijdragen tot een duurzamere wereld. Maar geen enkele is op alle fronten perfect," zegt ze. "Elke manier van coproductie biedt unieke mogelijkheden om resultaten te bereiken, maar brengt ook uitdagingen en risico's met zich mee".
Zo dreigden in situaties waarin de besluitvorming op milieugebied werd ondersteund, andere vormen van kennis – zoals die van lokale en inheemse bevolkingsgroepen – te marginaliseren. Chambers waarschuwt dn ook voor een te grote nadruk die wetenschappers leggen op het opvullen van leemten in de kennis, omdat dit volgens hen het bereiken van daadwerkelijke maatschappelijke verandering kan belemmeren.
Six modes for coproduction for sustainability is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Sustainability.