Alumnus Jorge Chavez-Tafur: ‘Wageningen heeft een leidende positie in landbouwontwikkeling’

De Peruaan Jorge Chavez-Tafur (nu 56 jaar) rondde zijn BSc-studie Landbouw af in een turbulente periode. In de jaren tachtig en negentig zakte het Zuid-Amerikaanse land steeds verder weg in een economische crisis. De strijd tussen de regering en bewapende groepen die verandering wilden afdwingen, hield het land in zijn greep. ‘Het waren gewelddadige tijden’, herinnert hij zich.

Toch wist Chavez-Tafur al wat hij het liefst wilde doen na zijn afstuderen als BSc in Peru. ‘Ik wilde verder studeren en mezelf specialiseren in landbouweducatie. Zo’n studierichting bestond niet in Peru. En ook door de economische en politieke onrust was het duidelijk dat mijn kansen in het buitenland lagen.’ Hij hoorde over de mogelijkheid om verder te studeren in Wageningen en ging langs bij de Nederlandse ambassade. Na de inschrijving volgde een spannende periode; maandenlang wachtte Chavez-Tafur op een brief over zijn toelating. In 1992, toen het verlossende antwoord gekomen was, pakte hij zijn koffers en verhuisde voor de eerste keer naar Nederland.

‘Ik voelde me ontzettend welkom bij WUR. Het onderwijs was goed georganiseerd en alle vakken waren in het Engels. Het programma was erg uitgebreid en gebaseerd op voorbeelden van over de hele wereld. Mijn studiegenoten kwamen uit alle delen van de wereld: China, Duitsland, Australië, Ethiopië, Nicaragua, werkelijk overal. En iedereen bracht verschillende ideeën mee en had andere perspectieven op landbouwsystemen. Dat was heel verrijkend’, zegt Chavez-Tafur.

Een internationale loopbaan vanuit Nederland

Na zijn afstuderen in 1994 vertrok Chavez-Tafur weer naar Peru, waar de rust langzaam begon terug te keren. Toch hield hij zijn ogen open voor kansen in Nederland en dat loonde. Binnen een jaar kwam hij terug voor een promotieonderzoek aan WUR. ‘Ik verdiepte me in ontwikkelingsprojecten gericht op het verbeteren van de opbrengsten en de productie. Vaak stoppen zulke initiatieven zodra een project afgelopen is. Ik maakte inzichtelijk hoe je deze projecten op een duurzame manier kunt voortzetten, vooral door betere samenwerking tussen het onderwijs en de organisaties die ontwikkelingsprojecten opzetten.’

Tijdens zijn loopbaan stak Chavez-Tafur nog meerdere keren de oceaan over voor een volgende baan op het snijvlak van landbouw en educatie. Hoewel de situatie in Peru verbeterd was, bleef Nederland hem aantrekken. ‘Nederland heeft altijd een meer centrale positie in de wereld gehad. Het was in die tijd vanuit hier makkelijker reizen naar projecten over de hele wereld. Dit argument gold in de jaren negentig natuurlijk veel sterker dan nu. Maar ik zag ook al snel dat in Nederland ontwikkelde kennis over landbouw en landbouweducatie overal gebruikt werd. Wageningen had en heeft nog steeds een leidende positie in dit vak.’

Minder geld, grotere uitdagingen

Toch ziet Chavez-Tafur deze trend veranderen. Bedoelt hij dat Nederland haar leidende positie op het spel zet? ‘Ja, daar lijkt het wel op. In Nederland verandert de politiek en ook de manier waarop mensen aankijken tegen ontwikkelingssamenwerking. Projecten krijgen minder financiële ondersteuning vanuit de overheid, terwijl de uitdagingen groter worden, zeker door klimaatverandering. De afname in ondersteuning is een globale trend, maar sterker in Nederland. Ik vind het nogal kortzichtig, omdat de Nederlandse bijdrage aan dit soort projecten en programma’s miljoenen mensen wereldwijd heeft geholpen om opbrengsten en inkomens te verhogen. We zijn ons te weinig bewust van de enorme bijdrage die de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking tot nu toe heeft geleverd en ook niet van de noodzaak om meer te doen in de toekomst.’

Sinds vier jaar werkt Chavez-Tafur bij ontwikkelingsorganisatie Oxfam Novib. Ook daar werkt hij, als Knowledge and Learning Specialist, aan uitwisseling van kennis tussen verschillende projecten. ‘Ik ben gevestigd in Nederland en wil hier graag blijven. Ik kan nog veel bereiken bij Oxfam Novib. We zullen moeten opschalen om nog meer impact te hebben. We moeten laten zien wat we doen en de samenleving overtuigen van de voordelen hiervan. Daar wil ik de komende jaren verder aan werken.’