Alumniverhaal
Alumnus Bert Visser - MSc Molecular Life Sciences
Ik kwam in 1969 in Wageningen studeren en ben van de eerste lichting van tien studenten Moleculaire Levenswetenschappen. De studie was toen heel erg het troetelkind en paradepaardje van de professoren die meer fundamentele vakken gaven, en alle studenten kregen erg veel aandacht en ruimte. Dat ruimte krijgen paste in de nadagen van de roerige jaren zestig.
Deze functie is me op het lijf geschreven omdat ik management kan combineren met techniek en politiek.
Na mijn promotie in 1982 wilde ik toch weer terug naar Wageningen, met de gedachte om in de landbouw toe te passen wat ik in de verder ontwikkelde medische wetenschappen had geleerd. Zo kwam ik bij de toenmalige Stichting Ital terecht, aan de Keijenbergseweg, in een uithoek van de Gemeente Wageningen. Het herbergde een kleine kernreactor en een stralingsbron, die al ontmanteld waren toen ik arriveerde. Ik ging er werken aan de biologische bestrijding van malariamuggen, maar stapte na enkele jaren over op de biologische bestrijding van plaaginsecten, beide met behulp van biotechnologie (Bacillus thuringiensis, bekend van genetisch gemodificeerde gewassen).
Ik ben nu directeur van het Centrum voor Genetsiche Bronnen Nederland, een kleine eenheid van Wageningen University & Research, die in Nederland verantwoordelijk is voor de instandhouding en de stimulering van het gebruik van genetische diversiteit in gewassen, landbouwhuisdieren en inheemse bomen en struiken. Daarvoor beheren we collecties van uitgangsmateriaal, die we beschrijven, onderzoeken en distribueren. Deze functie is me op het lijf geschreven. Ik kan management combineren met technische kwesties en met politiek. En de functie brengt veel internationale activiteiten met zich mee.
Opleiding
Zelf had ik een sterke voorkeur voor de biologische kant van de studie. Wageningen was op een bepaalde manier een gok, maar ik heb er geen spijt van gehad. Voor mijn praktijktijd ging ik naar het Institute of Virology in Glasgow waar ik me bezig hield met menselijke herpesvirussen.
Baan
Na mijn afstuderen was het een kleine stap naar de medische faculteit in Utrecht waar ik mijn PhD deed op menselijke adenovirussen en de manier waarop de virale sequenties integreerden in het gastheergenoom. Mijn proefschrift bevatte ongeveer 500 nucleotiden aan DNA sequentie en dat heeft me veel zwoegen gekost.