Phosphate deficiency and arsenic uptake in seaweed

Het afgelopen decennium is de consumptie van zeewier steeds belangrijker geworden binnen Europa, onder andere omdat het mogelijk kan bijdragen aan de transitie naar een meer plantaardige eiwitvoorziening voor de (toekomstige) wereldbevolking. De voordelen ten opzichte van andere potentiële (plantaardige) eiwitbronnen zijn onder andere de voedzame eigenschappen van het zeewier en de ecologische voetafdruk, omdat zeewier wordt geteeld op zee en daarom geen landoppervlak vereist.

Zeewier bevat veel waardevolle componenten zoals essentiële aminozuren, mineralen, fenolverbindingen, meervoudig onverzadigde vetzuren en antioxidanten, wat sommige zeewiersoorten aantrekkelijk maakt voor de industrie. Naast deze waardevolle componenten bevatten sommige zeewiersoorten ook hoge concentraties aan contaminanten waaronder jodium, arseen, lood, cadmium en kwik. De Europese Unie heeft tot op heden geen limieten gesteld aan deze contaminanten in zeewier die bestemd is voor menselijke consumptie. Daarnaast ontbreekt er kennis over de opnameprocessen van deze contaminanten en de factoren die hieraan bijdragen. Daarom is het belangrijk om de kennis over deze processen uit te breiden om de veiligheid van zeewierconsumptie in de toekomst te kunnen waarborgen. Een belangrijk aspect is de relatie tussen de opname van nutriënten en contaminanten, met name de relatie tussen fosfaat en arseen. Daarom focust deze systematische review zich op het effect dat een laag fosfaatgehalte in de mariene omgeving heeft op de opname, het metabolisme en de toxiciteit van arseen in zeewier.