Afkicken in Torres de Paine

Je wilt nog maar een ding: terug! Gelukkig hadden we voorkennis. Katja had al een eerste stuk meegevaren (en inderdaad…) en we hadden voor vertrek ook diverse andere ex-Beagles gesproken. Cold-turkey terug naar Texel leek dus geen goede optie.

Nu waren we 20 jaar geleden eens op bezoek gegaan in natuurpark Torres del Paine, gelegen op zo’n 350 km van onze laatste aanleghaven, Punta Arenas. Uiteraard nog zonder onze kinderen, want die waren toen nog eitjes. Torres del Paine is onvergetelijk mooi en was toen, volgens een zeer bereisde Britse zeevogel-collega, de mooiste plek op aarde. Inmiddels heeft hij dit bijgesteld tot een van de drie mooiste plekken, naast Antarctica en Prince William Sound, maar toch. Nooit gedacht dat we nog eens de kans zouden krijgen om hier terug te keren, en dan ook nog met onze spruiten. Nooit gedacht, trouwens, dat we (zulke leuke) kinderen zouden krijgen, maar dat is weer een ander verhaal.

Wat kun je dus beter doen om af te kicken van de Beagle reis dan (een van de) mooiste plekken op aarde te bezoeken? Something completely different! Dus een stoere auto gehuurd en er voor een paar dagen heen gereden, met onderweg eindeloze aantallen Darwin’s Rheas (zeg maar: de lokale struisvogels) die ons vanuit de pampa nastaarden. Zo waren we toch nog even onder Darwin’s vleugels, maar een nieuwe wereld lonkte.

Torres del Paine is een park rond een centale, zeer speciale bergketen. De geoloog Darwin had er zijn vingers bij afgelikt. Een allengs groeiende, maar steeds ondergronds blijvende magma-bel heeft de bovenliggende sedimentatielagen omhoog gedrukt en vervolgens is de hele handel omhoog gekomen. Veel van het bovenliggende gesteente is later verweerd en nu liggen er een aantal imposante granieten (ex-magma) pieken met nog hier en daar een toefje sedimentatielaagjes er boven op. Voeg daarbij een weids en schitterend landschap van bergen, vlakten, meren, rivieren en gletsjers, plus een rijk (en tam, want onbejaagd) dierenleven, en je hebt een wondere wereld. Voor ons een wereld van herkenning en ook de kinderen waren onder de indruk en dat wil tegenwoordig wat zeggen. Een van de mooiste wandeling in het park voert vanaf ons hotel in een lieflijk dal de bergen in tot aan een gletsjermeer aan de voet van de pieken die het park zijn naam geven. De eerder genoemde zeevogelcollega had zich aan dat meer, met een grote Britse grijns op zijn gezicht laten fotograferen. Been there, done it, zeggen ze dan. Dat wilden wij ook, maar we hadden twee problemen (van 9 en 10 jaar oud).

De wandeling is 9 km omhoog en dus ook weer 9 km omlaag en een dergelijke afstand hadden onze kids nog nooit gelopen, laat staan in de bergen. En met onze bezoekfrequentie zijn we zeventigers bij de volgende gelegenheid, dus dat zal hem ook niet worden. Nou ja, dan maar de stoute schoenen aangetrokken en gewoon onderaan begonnen en zien waar het schip strand. Nooit hadden we gedacht dat wij zelf hijgend en puffend naar boven (en beneden) zouden lopen, terwijl de kinderen vrijwel de hele route (een hele avondvierdaagse lang, maar dan in een ruk) om ons heen zouden huppelen of ons ergens ver vooruit ongeduldig zouden zitten op te wachten (waar blijven jullie?). De condors keken mee en hielden vermoedelijk vooral ons ouders in de gaten. Hoe dan ook, de top werd bereikt en een reprise foto gemaakt. Die foto is inmiddels naar Schotland gemaild.

En werkte het? Jazeker! Althans de meeste tijd dachten we aan andere zaken dan de afgelopen weken. Toch kwamen de Beagle blues nog even opzetten, in het vliegtuig richting Santiago. Onder ons een fantastisch, zonnig landschap van Andes, sneeuw en fjorden, met ergens daar beneden, de Stad Amsterdam met collega’s aan boord, die onze plaatsen hebben ingenomen. Het is ze van harte gegund, maar toch…

Signing off, ergens boven Brazilië,

Mardik Leopold