Studentenverhaal
Paul Speijer studente Leah Nandudu
Ik heb geschiedenis geschreven door naar Wageningen te gaan; ik ben de eerste in mijn familie die heeft gevlogen, naar Europa is gegaan en een masteropleiding doet. Mijn vader is koffieboer. Zijn koffie verkoopt hij aan de koffiebond. Mijn moeder lerares Engels op een lagere school. Dankzij de koffiebond kon ik naar school en kon ik landbouwwetenschappen studeren in Uganda.
Alle kleine donaties vormen een groot cadeau, namelijk kennis. Andere meisjes uit mijn gemeenschap zien dat het mogelijk is om naar de universiteit te gaan.
In mijn tweede studiejaar werkte ik met boeren werken die mais, cassave en bonen verbouwden. Het is regenafhankelijke teelt en ze gebruiken vaak zaad van hun eigen gewassen. Ze maken lange dagen en houden een minioogst over. Dat ik tijdens mijn studie aan groenten wilde werken vond men raar. Ik kom uit een gebied met bananen- en koffietelers, maar ik wilde iets betekenen voor de boeren die ik had leren kennen. Ondanks deze ongewone keuze was mijn professor uiteindelijk tevreden over mijn prestaties en kreeg ik goede cijfers.
Met mijn bachelordiploma kreeg ik een baan bij de afdeling veredeling van het Internationale Instituut voor Tropische Landbouw in Uganda. Ik werkte vooral aan banaan. Die heeft last van een schimmel (sigotaka) en een verwelkingsziekte die via instrumenten wordt verspreid. De ziekte is alleen te bestrijden met strikte hygiënemaatregelen. Ook werkte ik aan groente en rijst. Tijdens mijn studie had ik al geleerd dat je door sleutelen aan genen gewassen kan verbeteren. Daar wilde ik meer van weten.
In Uganda kun je ook wel plantenveredeling studeren, maar ik wilde worden opgeleid door de besten. Niets en niemand gaat me tegenhouden naar Wageningen te gaan, had ik mezelf voorgenomen. De eerste ronde werd ik afgewezen.
Toen kwam het bericht van het Anne van der Ban Fonds*. Mijn hersens bevroren. Ik dacht: oh mijn God, lees ik dit goed?
Mijn hele dorp raakte opgewonden toen ik deze kans kreeg, net als alle boeren waar ik mee werkte. Nu zien andere meisjes uit mijn gemeenschap dat het mogelijk is om naar de universiteit te gaan en je droom te volgen.
Nu droom nu ik van promotieonderzoek. Maar eerst wil ik gewoon in Uganda gaan werken. Volgens mij moet je verworven kennis teruggeven. Ook op het gebied van onderwijs. In Wageningen maken docenten echt contact met je en leer je meer dan kennis reproduceren. Ik vind het waard om deze aanpak ook in Uganda uit te proberen.
Zonder het ABF zou ik vast nog op het instituut werken. Iedereen die het ABF heeft gesteund zou ik willen bedanken. Voor mij was het ABF een opstapje naar meer. Hoe groot of klein de donatie aan het fonds ook was, alle kleine beetjes zijn vormen een groot cadeau, namelijk kennis.
*Leah Nandudu heeft een gecombineerde beurs ontvangen van het Paul Speijer Fonds en het Anne van den Ban Fonds.