Phuu Thit Kyaw

Phuu steekt dezelfde rivier dagelijks over om naar de Maritieme Universiteit te gaan, waar ze engineering studeert. “Mijn broer en ik financierden elkaars studies, als hij werkte, studeerde ik en andersom. Nu ik hier ben, werkt hij om ons gezin en het huishouden te financieren. In Myanmar wordt het vaak zo gedaan.”

Tijdens haar studie engineering raakt Phuu ervan overtuigt dat ze op het gebied van natuur, klimaat en milieu wil werken. “Ik werkte als junior consultant bij een Nederlands adviesbureau in Myanmar. Toen ik in 2019 mijn bachelor afrondde, werkten we aan verschillende water- en milieugerelateerde projecten in Myanmar. Toen in 2021 de militaire staatsgreep plaatsvond, moest het bedrijf het land verlaten en besloot ik dat ik een master wilde halen op het gebied van klimaatverandering.”

Als Phuu voor haar master climate change voor het eerst naar Wageningen komt, ligt de focus op onderwijs. Vandaag de dag betekent hier studeren voor haar ook veiligheid. “Er is een verplichte militaire dienstplicht voor mannen en vrouwen in een bepaalde leeftijdsgroep. Ze kunnen onaangekondigd bij je langskomen en je meenemen. Mede daarom is het voor jonge mensen heel gevaarlijk in Myanmar. Een van de redenen dat mijn familie zo blij was met deze beurs is omdat ik hier veilig ben.”

Door de onveilige situatie in Myanmar is het voor Phuu moeilijk om zich haar toekomst voor te stellen, ze weet niet of ze terug kan keren naar haar familie als ze afgestudeerd is. Hoe het er ook uit zal zien, ze wil iets met klimaatverandering doen. “Klimaatverandering is op dit moment in volle gang. Hoe we er mee omgaan doet er toe, daarom wilde ik deze studie doen. Ik ben vooral geïnteresseerd in hoe we omgaan met de impact van klimaatverandering, hoe we ons kunnen aanpassen en hoe we sociaaleconomisch en biofysisch de veranderingen kunnen navigeren.”

Zonder de Anne van den Ban-beurs zou het doen van deze master onmogelijk zijn, wist Phuu. De e-mail waarin staat dat ze de beurs krijgt, is levensveranderend voor haar. “Toen ik hoorde dat ik was toegelaten voor de master was ik enthousiast, maar ik wist dat ik zonder beurs niet zou kunnen gaan. Mijn hele familie was thuis en wachtte op het nieuws over de beurs. Er was een it’s not a big deal houding, omdat ze niet wilden dat ik teleurgesteld zou zijn als ik de beurs niet zou krijgen, maar ik wist dat het voor ons allemaal heel belangrijk was.”

“Het Anne van den Ban fonds creëert kansen voor mensen die het echt nodig hebben. Een appel betekent niets voor mensen die vol zitten, maar als ze die appel aan iemand geven die honger heeft, kan het veel voor hen betekenen. Zoveel potentieel gaat verloren door oorlog, ongelijkheid en armoede. Dit fonds heeft een grote impact. Ik hoop dat het groeit, zodat meer studenten geholpen kunnen worden.”